نوحه معروف «ممد نبودی ببینی» بارها و بارها از رادیو و تلویزیون پخش شده اما کسی نمیداند که این نوحه به یک ملودی بوشهری بر میگردد که سالها پیش توسط جهانبخش کردی زاده (بخشو) در ایام محرم و صفر خوانده میشده است.
نوحه «ممدنبودی ببینی»، آنگونه که محسن شریفیان، پژوهشگر موسیقی میگوید به یک ملودی بوشهری برمیگردد که سالها پیش توسط جهانبخش کردی زاده (بخشو) در ایام محرم و صفر خوانده و اصل آن با مطلع «لیلا بگفتا ای شه لب تشنهکامان/ دستم به دامان، آقا الامان» آغاز میشده است.
سال 1349، ناصر تقوایی با ساخت مستند «اربعین» به ارائه تصویری شاعرانه از مراسم سوگواری در بوشهر پرداخت و نه تنها نوای دلنشین جهانبخش کردیزاده را ماندگار کرد که بخشی از آداب و رسوم مردم بوشهر به هنگام سوگواری و نوحهخوانیهاشان را به مردم علاقهمند شناساند.
نوحه «لیلا بگفتا...» نیز یکی از همین نوحه ها بود. حالا دیگر تنها بوشهریها، جذبه صدای بخشو را نمیشناختند و مردم شهرهای دیگر هم دلشان میخواست محرم و صفر به بوشهر بیایند، صدای بخشو را بشنوند، بر گرد او حلقه زنند و با ریتم هماهنگ سنج و دمام، به اینسو و آن سو روند.
محسن شریفیان: نوحه «ممدنبودی ببینی» به یک ملودی بوشهری برمیگردد که سال ها پیش توسط جهانبخش کردی زاده (بخشو) در ایام محرم و صفر خوانده می شده است.
سوم خردادماه 1361 خرمشهر، آزاد شد. همزمان با آزادسازی خرمشهر، جواد عزیزی که خود یکی از رزمندگان بود، شعر تازهای در رثای محمد جهان آرا، فرمانده لشکر خرمشهر سرود که بر مرکب نوحه بخشو با مطلع «شاه گفتا ای شه لب تشنه کامان» سوار کرد؛ سرودی که با صدای غلام کویتیپور به گوش من و تو رسیداینگونه آغاز میشد: «ممد نبودی ببینی/ شهر آزاد گشته/ خون یارانت پرثمر گشته...»
کویتیپور، از محمد جهان آرا و رشادتهای او خواند و خیلی زود توانست بر مخاطب خود تاثیر گذارد و احساسات او را برانگیزد. شاید بهاین خاطر بود که سالها پس از او، محمدرضا علیقلی، نوحه ممد نبودی را به قالب ارکسترال درآورد؛ سرودی که اینبار با صدای مسعود کرامتی شنیده و پخش شد.
«ممد نبودی ببینی» را کویتی پور و مسعود کرامتی خواندند و رادیو و تلویزیون بارها و بارها پخش کردند بی آن که به خاستگاه آن اشارهای کنند و مسیری که این ترانه طی کرد، تا از مراسم و تکیه های عزاداری در بوشهر به فتح خرمشهر برسد را بازگویند.
اول آقای حسین فخری خوندن
سبک این نوحه از جهانبخش کردی زاده ( بخشو ) هست که شعرش بود
(( لیلا بگفتا ای شه لب تشنه کامان - دستم به دامان - آقا ال امان )) و این نوحه رو بعدها حسین فخری و بعد از اون کویتی پور خونده و بعد از اونها گلریز خوند که خوب هم نخوند که مال کویتی پور بیشتر معروف شد چون توی مسجد جامع خرمشهر خوند و اون زمان فیلمبرداری می کردند .