شما چه کردی که آبروی نسلت شدی و علی اکبر حسین زمان

گروه فرهنگ و هنر: آقا محسن. آقا محسن عزیز. چقدر بالا رفتی پسر. چقدر عاقبت بخیر شدی مرد. خوش بحالت. واقعا دمت گرم. دمت گرم که در بیست و چند سالگی، به ته مسیری رسیدی که میلیون ها پیر مرد هفتاد و هشاد و چند ساله، هنوز در خم کوچه پس کوچه های آن هستند. ای کاش یک راهی پیدا می کردی و فرمول یک شبه ره صد ساله رفتن در قرن بیست و یک را به ما می گفتی.

تو آبروی نسل ما شدی. آبروی نسلی که سال هاست کمترین اعتماد را بهشان نمی کنند. به این بهانه که نمی توانید و بلد نیستید و هزینه درست می کنید. اما شما ثابت کردی، اگر کار به دست نسل ما باشد، کارستان می کند. شهادت این گونه شما ثابت کرد اگر کار را به این نسل بسپارید، صد نتیجه ای که می خواهید را که هیچ، بیشتر از آنرا به دست می آورید.

اما آقا محسن. این ها به کنار. همه این ها در مقابل چیزی که می خواهم الان به شما بگویم پشیزی نمی ارزد. آقا محسن، شما چه کردی که به این جایگاه رسیدی. وقتی شنیدیم عبای شان را دادند که شما را در آن بپیچند ... آخ که چقدر سوخیتم. مگر می شد جلوی اشک را گرفت. بابا! مرد حسابی! تو چقدر عزیز شدی یکهو. چقدر بالا رفتی سرباز جندالله. شدی علی اکبر حسین زمانت. الحق دمت گرم.

هنوز هم دارم به شما حسادت می کنم. اینکه چقدر ما و دوستان مان سعی کردیم نسل مان را به جامعه ثابت کنیم و از آن مهمتر، سربازی از سربازهای ولی امر زمان باشیم. چقدر سعی کردیم چهره رسانه ای شویم تا این ها را به خودمان ثابت کنیم. چقدر زور زدیم برای این کارها. اما شما که تا همین دو ماه پیش، خارج از نجف آباد کسی اسمت را نمی شناخت، شدی آبروی نسل سوم انقلاب. شدی علی اکبر حسین زمانت. خداییش اگر جای من بودی، شما هم حسادت می کردی. اما حالا که آن نوک قله ای. دعا کن ما هم راه شناس شویم و فاتح. مثل خودت، آقا محسن.