برخی‌ تماشاخانه‌ها مخاطبان را به تئاتر بی‌اعتماد می‌کنند/ گذراندن معیشت با تئاتر کار دشواری است

به گزارش بولتن نیوز، سیما تیرانداز متولد شهریور 1351 در تهران از بازیگران تئاتر و سینمای ایرانی است. وی دارای مدرک تحصیلی کارشناسی در رشته ادبیات نمایشی از دانشگاه آزاد و کارشناسی ارشد کارگردانی و بازیگری از دانشکدهٔ سینما و تئاتر است. او اخیرا فیلم‌های سینمایی چون «ماجان» و «فراری» را در جشنواره فیلم فجر کار کرده، سال گذشته نیز مجموعه «پادری» را در تلویزیون کار کرد و در عرصه تئاتر نیز آخرین کار نمایشی ‌اش را در حال اجرا دارد و نمایش «پاره‌های ساده» به کارگردانی علی هاشمی در تماشاخانه باران به صحنه برده است. درباره کار نمایشی‌ اخیر وی گپ و گفتی داشتیم که در ادامه می‌خوانید:

نمایش «پاره‌های ساده» کاری از علی هاشمی را در دست اجرا دارم. این نمایش روایت زندگی دختری به نام مهرناز است که دفترچه خطراتش روی نیمکتی جا مانده ما خاطرات هر روزش را بازی می‌کنیم. من سال‌هاست با آقای هاشمی کار کردم و مرتبط بودم، در کار قبلیشان هم حضور داشتم بنابراین خیلی از کارکردن با ایشان لذت بردم همینطور متن را هم دوست داشتم چون سبک و سیاق متن کلاسیک نیست یا داستانی از الف به ی نیست، بنابراین ما در حقیقت خاطرات را می‌بینیم و از طریق دیدن آدم‌ها با مهرناز است که او را می شناسیم و این ها برایم جذاب بود.

نکته همین است که نمایش پیامی ندارد و قرار نیست داشته باشد و من خیلی این را دوست دارم، مهرناز یک شخصیتی مثل همه ما است با روزهایی که می‌گذرانیم، افرادی که با آنها ارتباط داریم ، بالا پایین‌های زندگی همه نیازی نیست پیامی داشته باشد خیلی ساده زندگی یک فرد را روایت می‌کند و قضاوت را با مخاطب می‌گذارد.

خیر ، فقط جز اینکه یک چیزهایی دارد که در روح همه ما است وگرنه ربطی به من ندارد. این سادگی نیست به نظر من همه ما انسان‌ها شخصیت‌هایی خاکستری هستیم صرف نظر اینکه برخی آدم ها خیلی مثبت یا منفی اند که من اعتقاد دارم اینطور نیست همه ما به نظرم شخصیت های خاکستری هستیم، نمی‌توانیم بگوییم کسی بد بد است یا خوب خوب است. من این خاکستری بودن کاراکتر را خیلی دوست دارم، حرف‌هایی که گاهی اوقات نمی زند، حسادت‌هایی که می‌کند یا رفتارهای خاصش که چیزی می‌بینیم اما چیز دیگر می شنویم. در حقیقت درون و بیرون ما در این شخصیت است، بنابراین نقش را خیلی دوست دارم.

به نظرم قابل قبول نیست این روزها انگار تئاتر کار کردن سخت شده است به خاطر اینکه مبحث تبلیغات خیلی مهم است چون روزی 90 اجرا حدودا در سطح تهران صورت می‌گیرد تماشاگر در این نمایش‌ها توزیع می‌شود سال ها پیش که هنوز تماشاخانه‌های خصوصی مطرح نشده بود، شاید تئاتر کار کردن راحتتر بود ما مراکزی مثل تئاتر شهر و ایرانشهر داشتیم اما الان انقدر زیادشده که کار سخت است. ما حدود 35 اجرا باید داشته باشیم فکر می‌کنم تا آخر خرداد یا دوم ـ سوم تیر اجرا داشته باشیم.

البته خوب است اما همین نقطه منفی‌اش این است که تماشاگر را ممکن است با اجراهای ضعیف بی اعتماد کند، در حقیقت من نقدی به سالن‌ها دارم چون واقعا برخی از آنها طوری رفتار می‌کنند انگار زمان جنگ است مثلا در همین سالنی الان ما اجرا داریم از 5 بعدازظهر تا 21 شب چند اجرا است فراغت خاطر ما کم می‌شود هر شب با تأخیر به اجرا می‌رویم برای زدن دکورها بنابراین همین من فکر می‌کنم بحث از آب روغن گرفتن برای تماشاخانه‌ها شکل جذابی نیست.

فعلا همه پیشنهادات تئاتر است قرار است در کار آقای رحمانیان به نام «صدام» حضور داشته باشم که اجرایش مرداد و شهریور است البته متن را هم نخواندم چون کار آقای رحمانیان هر زمان و هر جا باشد من چشم بسته قبول می‌کنم و کار دیگر هم کار آقای کوشک جلالی است که آن هم در آبان ماه فکر می‌کنم اجرا داشته باشد. این دو کار را قطعی حضور خواهم داشت.

دو کار سینمایی با من صحبت کردند اما هنوز قطعیت ندارد بخاطر اینکه خیلی کار سینما منوط به سرمایه گذار است و بالا پایین می‌شود یکی برای تیر ماه است و دیگری برای مهر و آبان است که باز همان هم مشخص نیست احتمالا تاریخش عقب می‌افتد بنابراین مشخص نیست.

من تئاتر را خیلی دوست دارم ولی اگر واقعا من به طور کامل می‌توانستم هزینه زندگی‌ام را از تئاتر دربیاورم قطعا فقط تئاتر کار می‌کردم، چون فضا صمیمانه تر است و مثل تصویر سخت نیست و بازیگر راحتتر است، بنابراین الان با بحث گیشه هم که مطرح است خیلی معیشت سخت می‌شود و قطعا نمی توانیم به تئاتر بسنده کنیم هرچند من در کنارش کار تدریس هم انجام می‌دهم.

من از روز اول کارم را با تئاتر شروع کردم و با آن پیش می‌روم بنابراین تقریبا تمام زمان‌هایی که کار سینما می‌کردم در کنارش موازی هم سالی یک کار تئاتر داشتم تنها سال‌هایی فکر می‌کنم کم کار کردم حدود هشت سال پیش است.

به دلیل تنوع موضوعاتی که در تئاتر بدان پرداخته می شود و معمولا مسائل سینما و تلویزیون مباحث روز است اما در تئاتر معمولا مسائل جهانی ، فلسفی و اعتقادی بیشتر به دلیل خود جنس  مدیوم و نویسندگان تئاتر پرداخته می‌شود در نتیجه تئاتر در بالاتر بردن سطح فرهنگ و شعور جامعه نقش اساسی تر دارد. من همیشه تفسیرم نسبت به تلویزیون این است که مثل روزنامه می‌ماند سینما و تلویزیون اصولا نسبت به مسائل روز دنیا جلو میروند ما اصولا درباره مسائل روز دنیا کمتر صحبت می کنیم کمتر درباره جنگ و صلح صحبت می‌کنیم بیشتر مسائل روز است، این جنس خود مدیوم است به معنای بد بودن نیست باید مخاطب طوری باشد که وقتی از پای تلویزیون برمی‌خیزد و دوباره برمی‌گردد مسائل را دنبال کند در نتیجه یک خانم خانه دار در کنار همه کارهایش سریالش را هم دنبال می‌کند سینما هم همینطور است البته باز سینما یک پله متفاوت از تلویزیون است. اما در تئاتر پرداختن به مسائل فلسفی و جامعه شناختی کل دنیا بیشتر است به همین دلیل است که سطح شعور و فرهنگ مردم را بالاتر می‌برد.

خیلی خوب هستند به نظر من الان تئاتر شرایط خوبی دارد مردم آن را دنبال می کنند مثل قبلا نیست که مخاطب خاص داشته باشد مخاطب تئاتر گسترده تر شده و ارتباط بهتری با مردم برقرار می‌کند و من از این بابت خوشحالم.

امیدوارم خوب باشد اما همه چیزهایی ما الان دربارش صحبت می‌کنیم یک بحث بسیار مهم به اسم اقتصاد آن را تحت تأثیر قرار می دهد چون من دستمزدم را از بلیطی می گیرم که تماشاگر آن را می‌خرد پس قاعدتاً وقتی سطح اقتصادی جامعه من در حدی باشد که این بلیط را بخرد، من هم ترغیب به کار می‌شوم و این امر سلسله وار ادامه دارد، بنابراین همه این امیدواری‌های ما منوط به وضعیت اقتصادی مان است امیدوارم انقدر وضعیت اقتصادی‌مان بالا برود که در هر حوزه رد و بدل مبادلات مالی را در کنارش داشته باشیم.

خیلی خوب است البته فضای مجازی هم مثل هر چیز دیگری هم بدی های خاص خودش و هم خوبی‌های خودش را دارد بدی ها را باید کنترل کرد خودمان باید کنترل کنیم اما من اعتقاد دارم من هنرمند باید آن را کنترل کنم و خوبی هایش نیز خیلی زیاد است باید خوبی هایش را هم ببینم بنابراین هر دو نقطه مثبت و منفی‌اش زیاد است. بنابراین مهم این است ک ما چطور از این فضا استفاده می‌کنیم این وسایل ارتباط جمعی را تفسیر می‌کند.