حلیمه به عادت همیشگی اش بازگشت

گویند حاتم طائی زنی داشت به نام حلیمه.حلیمه برخلاف حاتم که مردی بخشنده و سخاوتمند بود و به جود و کرم شهرت داشت ،زنی بود بخیل و در نهایت خساست،به طوری که هرگاه می خواست در ظرف غذا روغن بریزد ،دستانش به لرزیدن می افتاد واز این کار امتناع می کرد.

حاتم طائی در جستجوی راهی بود تا راه بخشش را به همسرش بیاموزد.او به حلیمه گفت: می گویند به اندازه هر قاشق روغنی که در ظرف غذا ریخته شود یک روز بر عمر آدمی افزوده می گردد.

حلیمه از آن پس روغن بیشتری در غذا ریخت و در نتیجه مهمانان حاتم از غذاهای خوشمزه تری می خوردند تا این که روزی پسر حاتم بر اثر حادثه ای از دنیا رفت،حلیمه بعد از این حادثه غمگین و افسرده شد و هر روز آرزوی مرگ می کرد ،او تصمیم گرفت تا دیگر در غذا روغن نریزد و بدین گونه به پسر مرحومش بپیوندد.

از آن پس داستان حاتم و حلیمه تبدیل به مثل شد و در برخی کشورهای عربی هرگاه بخواهند درباره ی کسی که به عادت گذشته اش بازگشته سخن بگویند از این مثل استفاده می کنند و می گویند:
حلیمه به عادت همیشگی اش بازگشت