بايدها و نبايدهاى عزادارى حسينى

استعمار نو، و عوامل پيدا و پنهان آن، با القائات منفى و مخرب و مهندسى اسلام امريكايى و تشيع انگليسى، و همراهى جريان هاى معاند، از قبيل فرماسون ها، صهيونيست ها و وهابي ها، و همكارى شبكه هاى گسترده مجازى و كانال هاى ماهواره اى بيمار و وابسته، مى كوشند كه به نام مذهب، با مذهب دشمنى كنند، يعنى همان،"مذهب عليه مذهب!

گروه دين و اندیشه: در آستانه تاسوعا و عاشوراى حسينى، و به دليل وجود پاره اى از "بدعت ها" و"نبايدها"در مراسم سوگوارى امام حسين(ع) محمدتقى فرجى رئيس بنياد حكمت و انديشه، در يادداشت اين هفته، ضمن تأكيد بر ضرورت رعايت "بايدها و نبايدهاى عزادارى حسينى" از اعمال و رفتار برخى مادحين و هيئت هاى عزادارى انتقاد كرده است.

به گزارش بولتن نيوز، نويسنده ستون "تفسيرهفته" در ادامه مطلب خود، همچنين آورده است:

"در دشمنى دشمنان با اسلام راستين و تشيع علوى، هرگونه سهل انگارى، غفلت، ساده لوحى، و حتى تحجر برخى از دوستان از يك سو، و وجود جريان روشنفكرى بيمار و وابسته و تساهل متأثر از ليبراليسم، پلوراليسم و سكولاريسم از سوى ديگر، در حقيقت راه نفوذ مارهاى خوش خط و خال را در كشور ما، بويژه در عرصه هاى دينى و فرهنگى، فراهم مى آورد".

اكنون و قبل از پرداختن به اصل مطلب، بنده از دستگاه هاى مربوطه، سازمان تبليغات، نيروى انتظامى، و شايد در سطوح عالى تر آن، شوراى عالى انقلاب فرهنگى، مصرانه مى خواهم كه طبق وظيفه ذاتى خود، بر نطم و نظام هيئت هاى عزادارى، از بدو تأسيس، تا ادامه فعاليت و سوابق علمى و صلاحيت اخلاقى مادحين و نوع حضور دسته جات عزادارى و مشايعت كنندگان هيئات در خيابان ها، بيش از پيش نظارت نمايند، زيرا آنچه اين روزها و در مراسم عزادارى ما ديده و شنيده مى شود، كماهوحقه با آنچه مراجع عظام و عالمان دين، از آن مراد مى كنند، نه تنها در تراحم نيست، بلكه در تزاحم است. شأن و شئون عزادارى حسينى، بعضأ رعايت نمى شود، چشم و هم چشمى هاى كودكانه و رقابت هاى سخيف ميان هيئت ها و مادحين، بوضوح تمام وجود دارد، نگاه كاسب كارانه و اخذ وجوه سنگين توسط بعضى از مادحين، با معنوبت و عشق حسين(ع) مغايرت دارد، نيز افزايش بى رويه ايام و دهه هاى عزادارى، در طول سال ها و به مناسبت هاى مختلف، ارائه سبك هاى لهو و لعب در نوحه خوانى ها و مداحى ها، قمه زنى و زدن بر سر و صورت خود و كودكان، نوع پوشش و آرايش زنان و مردان شركت كننده، و حتى تيپ و تيريپ مداح ها در مراسم ها، و مهمتر از همه فعال بودن و فعال تر شدن شبكه هاى ضد انقلاب و اهل بدعت و خرافات، يعنى آمران و عاملان اسلام آمريكايى و تشيع انگليسى، بويژه در اداره برخى از هيئت هاى مذهبى و تربيت و تمشيت مادحين وابسته، يقينأ از جمله "بدعت ها" و"نبايدها"در مجالس عزادارى است.

در دكترين اسلام شناسى و انديشه اسلامى، شخصيت هاى علمى و تئوريسين هاى صراط مستقيم، در برابر صاحبان آراء و نظريه پردازان صراط هاى مستقيم، يعنى "پلوراليسم دينى"، "ليبراليسم فرهنگى" و " سكولاريسم غربى"، البته اگر پيش از ورود به وادى سياست و ارائه تحليل هاى سياسى، چه در بخش سياسى داخلى و چه در بخش سياسى خارجى، بيش از پيش، در اظهار نظر و تأئيد، يا تكذيب اين جريان و آن جريان، و يا جانبدارى از اين شخص و آن شخص، دقت نظر بيشتر و اهتمام بالاترى مى داشتند، و در هر حال شرايط و شئونات بزرگى را مراعات مى نمودند، پر واضح و معلوم و مبرهن است كه امروز در عرصه اعتقادات دينى و از نگاه دين و ديندارى، چه بسا كار آمدتر نشان مى دادند.

استعمار نو، و عوامل پيدا و پنهان آن، با القائات منفى و مخرب خود و مهندسى اسلام امريكايى و تشيع انگليسى، و همراهى جريان هاى معاند، از قبيل فرماسون ها، صهيونيست ها و وهابي ها، و همكارى شبكه هاى گسترده مجازى و كانال هاى ماهواره اى بيمار و وابسته، مى كوشند كه به نام مذهب، با مذهب دشمنى كنند، يعنى همان، "مذهب عليه مذهب!

در دشمنى دشمنان با اسلام راستين و تشيع علوى، هرگونه سهل انگارى، غفلت، ساده لوحى، و حتى تحجر برخى از دوستان از يك سو، و وجود جريان روشنفكرى بيمار و وابسته و تساهل متأثر از ليبراليسم، پلوراليسم و سكولاريسم از سوى ديگر، در حقيقت راه نفوذ مارهاى خوش خط و خال را در كشور و بويژه در عرصه هاى دينى و فرهنگى، فراهم مى آورد.

اساسأ، خط نفوذ و تهاجم فرهنگى، با هدف استحاله فرهنگى فرهنگ ها و به زير كشيدن عقيده و تمدن كشورهاى اسلامى و مردمان مسلمان صورت مى پذيرد، از اين رو، تغيير عقايد و سست كردن ايمان دينى و باورهاى مذهبى مردم، از جمله اهداف سياست هاى استعمارى نسبت به مستعمرات استعمارگران است. قدرت هاى استكبارى كه براى استعمار،استثمار و استحمار ملت ها، از هيچ كوششى فروگذار نمى كنند و براى رسيدن به اهداف خود، از طريق سرويس هاى امنيتى، رسانه هاى خبرى، ماهواره ها، شبكه هاى اجتماعى، تروريست ها، جنگ هاى نيابتى و سرمايه گذارى هاى گزاف، به مصاف كشورهاى اسلامى و مشخصأ شيعيان آمده اند و بدين وسيله مى خواهند، از حركت بيدارى اسلامى جلوگيرى نمايند، حتى در صورت لزوم و احيانأ ناكامى در اجراى طرح هاى فوق، به مسئله ترور دانشمندان ايرانى و ترور شخصيت نخبگان دينى و ملى اين ملك و ملت نيز مبادرت مى ورزند.

در دوران دولت اصلاحات، و در هنگامه جولان جريان روشنفكرى و توفان روزنامه هاى زنجيره اى، در مقام نقد آثار آنان، و به طور مشخص در مناظره با ليدر آن جريان، يعنى صاحب نظريه قبض و بسط تئوريك شريعت، و امثال كسانى كه اين روزها جلاى وطن كردند، در قالب چندين و چند جلد كتاب و صدها مقاله، من به پاره اى از گفتمان ايشان پاسخ گفته ام و در تراز آن ديالوگ ها و چالش هاى عصرى، به مسئله مهم هدف دشمن براى ترور شخصيت شخصيت هاى مؤثر و تأثير گذار فكرى در دانشگاه ها و حوزه هاى علميه اشاره كردم، اما متأسفانه نه تنها به هشدارهاى بنده هيچگونه وقعى نهاده نشد، بلكه در كمال بهت و حيرت، مشاهده مى كنيم كه برخى از دوستان به بهانه ورود به دسته بندى هاى سياسى و حمايت هاى بى مطالعه از اين و يا آن دولت و اين دولت مرد، يا آن دولت مرد، در حقيقت چند صباحى اسير يك جريان انحرافى مى شوند و هزينه سنگين اين نوع سطحى نگرى ها و غفلت هاى تاريخى را به جان مى خرند!؟

به راستى امثال كسانى كه ذكرشان آمد و برخى از آنان يقينأ از افتخارات حوزه و دانشگاه و نطام و انقلاب و جنگ و جهاد، بلكه از ايثارگران دفاع مقدس به شمار مى روند و من به ضرس قاطع مى گويم كه هر جا مقتضاى اسلام و انقلاب اسلامى اقتضا كرده است، حضور پر رنگ داشته اند، اگر در مسائل مهم و حساس سياسى كشور، كمى، تا قسمتى، با ملاخطه بيشتر ورود و خروج مى داشتند و احيانأ تحت تآثير جريانات سياسى معلوم الحال قرار نمى گرفتند، اكنون كه به حق و از سر دغدغه دينى، پرچم مبارزه با تحريفات عاشورا و بدعت هاى عزادارى حسينى را به دوش مى كشند، شايد خيلى مؤثرتر و كار آمدتر نشان مى دادند!؟ زيرا به گمان من، مردم نوعأ نقد حال ما را با نگاه و نگرش گذشته امان رصد مى كنند!

در ده محرم و در روزهاى تاسوعا و عاشوراى حسينى، علاقمندان اهل بيت و عاشقان امام حسين(ع) از سرعشق و علاقه وافر، مى كوشند، حتى الامكان با وعظ و مدح و عزاداري، بايدها و نبايدهاى معارف ائمه هدى را زنده نگهدارند. اما از آنجايى كه ممكن است در برخى از مجالس عزاداري، كارهايي انجام شود كه با آيين عزاداري امام حسين(ع) مغاير باشد، حق آن است كه سبك و سياق عزادارى حسينى، باز تعريف و آسيب شناسى گردد.

بدعت، خرافات، قمه زدن، خود زنى، ريا، غلو، دروغ، تظاهر، دورويى، بى سوادى، كاسب كارى، عشق بلندگو، مراسم هاى مكرر، مداحى هاى طولانى، برهنه شدن، عدم توجه به حلال و حرام الهى، فقدان اساتيد و واعظان در محافل و منابر، تأكيد بر ذلت و ترك عزت و بلاخره انحصار طلبى خانوادگى و رفيق بازى ! و .......... همه و همه از جمله نبايدهاى عزادارى است.

در بحث عزادارى حسينى، همچنين مادحين ما بايد به دو مهم ديگر توجه كافى و وافى نمايند،

اول اينكه، مداحان بايد ظاهر و باطنشان يكى باشد، يعنى عملشان با گفتارشان، تطبيق نمايد و در خلوت و محضر، يك رو و يك رنگ باشند، زيرا اگر مردم ببينند كه مداحى در هيئت و پشت بلندگو، بر طبل دين، ديندارى و عزادارى براى امام حسين(ع) مى كوبد، اما در زندگى شخصى و اجتماعى خود، حتى رعايت حداقل هاى دينى و مذهبى را نمى كند، ممكن است از هيئت ها و مداح ها زده شوند. معنويت، معرفت، ايمان، تقوى، اخلاق، اخلاص، و صحت رفتار و كردار و گفتار مداحان در خلوت و محضر، معرف شخصيت حقيقى آنان و از نشانه هاى توجه به معارف ائمه اطهار(ع) است.

دوم آنكه، مداحان بايد با اهتمام تمام به امر مهم مطالعه، پژوهش و تحقيق، بويژه بررسى تاريخ اسلام و مقتل هاى معتبر، به فربهى علمى و عملى خود بپردازند، زيرا مداح بى سواد، از سر فقر دانش دينى و عدم آگاهى هاى لازم، لاجرم تسليم اقوال غلط، خرافات، بدعت و سرانجام در دام توطئه توطئه هاى استعمارى گرفتار مى آيد. و فهم زيادى نمى خواهد كه ما بفهميم، تمسك به هر مستمسك ناصوابى، براى گرم كردن تنور گريه و اشك گرفتن از عزاداران، از علائم بى سوادى مداحان است.

مثلأ مداحى كه مى گويد، امام حسين(ع) در روز عاشورا 600 هزار نفر را به درك واصل كرد! غلو و زياده روى نمى كند!؟

امام باقر(ع) مي فرمايد، «زياده روان بدترين مردمند، جوانان را به فساد مي كشند، عظمت خدا را كوچك نشان مي دهند، براي بندگان خدا جايگاه ربوبيت ادعا مى كنند و از يهوديان، مسيحيان، مجوسان و مشركان بدترند.»

غلو و مبالغه در مداحي و مرثيه خواني، باعث مي شود كه تصويري مخدوش و غيرواقعي از ائمه اطهار(ع) ارائه شود.

البته ذاكر امام حسين(ع)، علاوه بر مصائب اهل بيت(ع)، بايد از شجاعت ها و قهرمانى هاى ايشان هم بگويند.

و اما اندر باب فضيلت عزادارى براى امام حسين(ع) و در مقام تبيين معارف اهل بيت (ع)، و ادراك بايدهاى عزادارى حسينى مراجعه به امامان معصوم و ارجاع به احاديث، از شروط ايمان، علم و عقلانيت است.

امام صادق(ع)، به مسمع بن عبدالملک فرمودند، آيا مصائب آن جناب، امام حسين (ع) را ياد مي‌کني؟ عرض کرد. بلي والله مصائب ايشان را ياد کرده و گريه مي‌ کنم. فرمود، آگاه باش که خواهي ديد در وقت مردن پدران مرا که به ملک الموت وصيت تو را مي‌ کنند که سبب روشني چشم تو باشد. همچنين فرمود، اي مسمع گريه بر احوالات حسين (ع) سبب مي‌شود که ملک الموت بر تو مهربان‌ تر از مادر گردد. گريه براى امام حسين(ع) باعث راحتي در قبر، فرحناک و شادان شدن مرده، شادان و پوشيده بودن او در هنگام خروج از قبر است، در حالي که او مسرور است، فرشتگان الهي به او بشارت بهشت و ثواب الهي را مي‌دهند. اجر و مزد هر قطره آن اين است که شخص هميشه در بهشت منزل کند. گريه کننده بر امام حسين(ع)، در بهشت با ايشان و هم درجه ايشان خواهد بود.

شيخ جليل جعفر بن قولويه، درکامل از ابن خارجه روايت کرده است كه روزي در خدمت امام صادق(ع) بوديم و امام حسين(ع) را ياد کرده و از او نام برديم. ايشان بسيارگريستند و ما نيز به تبع ايشان گريستيم. سپس فرمودند که امام حسين(ع) مي‌فرمود، من کشته گريه و زاري هستم، نام من در نزد هيچ مؤمني برده نمي‌ شود، مگر آن که محزون و گريان مي‌ شود. در روايت ديگرى آمده است، هيچ روزي نبود که اسم امام حسين(ع) در نزد امام صادق(ع) برده شود و آن امام در آن روز تبسمي بر لب بياورند. امام در تمام روز گريان و محزون بودند و مي‌ فرمودند، امام حسين(ع) سبب گريه هر مؤمن است. شيخ طوسي و شيخ مفيد، از ابان بن تغلب روايت کرده‌اند که امام صادق(ع) فرمود، "نَفَس کسي که براي مظلوميت ما محزون است، تسبيح است و اندوه و ماتم او عبادت خدا و پوشيدن اسرار ما از بيگانگان جهاد در راه خداست".

شيخ کشي(ره) از زيد شحام روايت کرده است که من با جماعتي از کوفيان در خدمت امام صادق (ع) بوديم، جعفر بن عفان وارد شد، امام او را اکرام کردند و نزديک خود نشاندند و فرمودند، يا جعفر! جعفر عرض کرد، جانم، خدا مرا فداي تو کند. فرمودند، به من گفته‌اند تو در مرثيه و عزاي حسين (ع) شعر مي‌ گوئي، جعفر عرض کرد، بله، فداي تو شوم. فرمود، پس بخوان، جعفر شروع به خواندن مرثيه نمود، حاضرين مجلس گريستند. امام آنقدر گريست که اشک چشمش، بر محاسنش جاري شد. سپس امام صادق(ع) گفت، به خدا سوگند، که ملائکه مقرب در اينجا حاضر شدند و مرثيه تو را که در مصائب حسين (ع) خواندي شنيدند و بيشتر از ما گريستند و حق تعالي در همين ساعت بهشت را با تمام نعمت‌ هاي آن براي تو واجب گردانيد و گناهان تو را آمرزيد. امام فرمود، اي جعفر مي‌ خواهي که زيادتر بگويم؟جعفر عرض کرد، بله اي سيد من! امام فرمود، هر کس در مرثيه حسين (ع) شعري بگويد و بگريد و بگرياند، حق تعالي او را بيامرزد و بهشت را براي او واجب مي‌ گرداند.

شيخ صدوق (ره) در امالي از ابراهيم بن ابي المحمود روايت کرده که امام رضا(ع) فرمودند،

"ماه محرم ماهي بود که اهالي جاهليت، جنگ و قتال را در آن ماه حرام مي‌ دانستند، ولي اين امت جفاکار خون‌ هاي ما را در آن ماه حلال دانستند و حرمت ما را هتک کرده و زنان و فرزندان ما را در آن ماه اسير کردند. آتش در خيمه‌ هاي ما افروخته و اموال ما را غارت کردند و حرمت رسالت را در حق ما رعايت نکردند، همانا مصيبت شهادت حسين (ع) ديده‌ ما را مجروح گردانيد و اشک ما را جاري کرد، عزيز ما را ذليل گردانيد و زمين کربلا مورث کرب و بلاء ما گرديد. پس بايد بر حسين(ع) بگريند، همانا گريه بر حسين(ع)، گناهان بزرگ را فرو مي‌ ريزد"

سپس امام رضا(ع) فرمود، "پدرم چون ماه محرم داخل مي‌ شد، کسي آن حضرت را خندان نمي‌ ديد. و اندوه و حزن پيوسته بر او غالب مي‌شد تا روز عاشورا. آن روز، روز مصيبت و حزن و گريه او بود و مي‌ فرمود، امروز روزي است که حسين (ع) شهيد شده است.

و همچنين شيخ صدوق از آن حضرت روايت کرده است، هر که روز عاشورا روز مصيبت و اندوه او باشد، حق تعالي روز قيامت را براي او روز شادي و سرور گرداند و ديده‌ گانش در بهشت به نور ما روشن شود.

از ريان بن شبيب روايت شده است که گفته، روز اول محرم به خدمت امام رضا(ع) رسيدم، فرمودند، "..... اي پسر شبيب، اگر بر حسين (ع) گريه کني و آب ديده‌ گان تو بر روي تو جاري شود، حق تعالي جميع گناهان صغيره و کبيره تو را مي‌ آمرزد، خواه اندک باشد و خواه بسيار".

"اي پسر شبيب، اگر مي‌ خواهي خدا را ملاقات کني در حالي که هيچ گناهي نداشته باشي، حسين (ع) را زيارت کن".

"اي پسر شبيب، اگر مي‌ خواهي که در غرفه‌ اي از بهشت با رسول خدا(ص) و ائمه طاهرين محشور شوى، قاتلان امام حسين (ع) را لعنت کن".

"اي پسر شبيب، اگر بخواهي مانند شهداي کربلا باشي و ثواب آنها را داشته باشي، هر گاه مصيبت آن حضرت را ياد کردي بگو، "يا لَيتَني کُنتُ مَعَهُم فَاَفُوزَ فَوزًا عَظيماً؛ "اي کاش من با ايشان بودم و رستگاري عظيمي مي‌يافتم".

"اي پسر شبيب، اگر مي‌ خواهي در درجات عاليه بهشت با ما باشي، پس براي اندوه ما اندوهناک باش و در شادي ما شاد. بر تو باد ولايت و محبت ما که اگر کسي سنگي را دوست داشته باشد، حق تعالي او را در قيامت با آن محشور مي‌ سازد.

ابن قوليه با سند معتبر روايت کرده از ابي هارون مکنوف که گفت، به خدمت حضرت صادق(ع) مشرف شدم، آن حضرت فرمودند، که براي من مرثيه حسين (ع) بخوان. من نيز شروع کردم به خواندن. امام فرمود، به اين صورت نخوان به همان سبک و سياقي که نزد خودتان متعارف است و نزد قبر حسين (ع) مي‌خوانيد بخوان. پس من خواندم. حضرت گريستند و من ساکت شدم. حضرت فرمود، باز هم براي من مرثيه بخوان، من شروع کردم به خواندن اين اشعار،

"يا مَريَمُ قومُي فَاندُبي مَولاکِ وَ عَليَ الحُسَين فَاسعَدي بِبُکاکِ ".

پس حضرت بگريست و زن‌ ها هم گريستند و شيون نمودند و هنگامي که از گريه آرام شدند فرمودند، اي اباهارون هر کس براي حسين (ع) مرثيه بخواند و يک نفر را بگرياند، بهشت بر او واجب مي‌ شود. و سپس فرمودند، هر کس امام حسين(ع) را ياد کند و بر او گريه کند، بهشت بر او واجب مي‌شود.

به سند معتبر از عبدالله بن بکر روايت کرده‌اند که گفت، روزي از حضرت صادق(ع) پرسيدم که يابن رسول الله(ص) اگر قبر امام حسين عليه‌السّلام را بشکافند، آيا در قبر آن حضرت چيزي خواهند ديد؟ فرمود، اي پسر بکر چه بسيار عظيم است سؤال تو!؟ به درستي که حسين (ع) با پدر و مادر و برادر خود در منزل رسول خدا(ص) مي‌ باشند و با آن حضرت روزي خورده و شادماني مي‌کنند.

گاهي بر جانب راست عرش آويخته و مي‌ گويد پروردگارا وفا کن به عهدي که با من بسته‌ اي و نظر مي‌ کند بر زيارت کنندگان خود، ايشان را با نام‌ هايشان و نام پدرانشان مي‌ شناسند. و نظر مي‌کنند به سوي آنهائي که بر او گريه مي‌کنند و برايشان طلب آمرزش کرده و از پدرانشان مي‌ خواهند که براي آنها استغفار کنند و مي‌ گويند، اي گريه کننده بر من اگر بداني خدا چه جيزي براي تو مهيا کرده از ثواب‌ها، هر آينه شادي تو زيادتر از اندوه تو خواهد شد.

منبع: بولتن نیوز

لینک کپی شد

گزارش خطا