سوگنامه شهید حاج موسای بولتن در رحلت امام خمینی(ره)

به گزارش بولتن نیوز ، این متن که به دستخط شهید وشتانی از وسایلش بدست ما رسیده تنها ذکر خاطره و دردنامه این شهید است در ایام رحلت امام(ره) در همان سال 68 که نشان می دهد این شهید بزرگوار چه عشقی به امام راحلمان داشته و چگونه عاشقانه جانشین برحق امام راحلمان را دوست داشته است ، امیدواریم این دردنامه توشه ای باشد برای همه ما

هوالباقی

دهه شصت و سالهای پرمخاطره ای که گذشت ، زندگی پر فراز و نشیب من در این سالها رقم خورد.

چه خرداد گرمی چه هیاهوی ، چقدر گریه ،چقدر سخت، همه شهر تعطیل شده بود همه ایران، گویی همه هستی ، چه بگویم من در چه عصری هستم ؟

بعد از انقلاب همه دلخوشیهایمان حضرت امام بود ، جنگ شد قوت قلبمان حضرت امام بود بعد از خیلی از چیزهایی که نشد دلمان به حضرت امام گرم بود از همه مهمتر بعد از شهید نشدنها ، بعد از دوری از سرزمین مردان بی ادعا ،همه دلخوشیمان حضرت امام بود.

چقدر سخت گریه امانم نمی دهد ، ای جسم تو روح داری ؟ای روح تو در این جسمی ؟ غیرتت کجاست؟ امام کو؟ پس چرا زنده ای ؟ مگر نگفتی امام قلب من است ؟ پس کو قلبت؟کو امامت؟کو مظهر همه خوبیها؟ کجاست قوت و دلخوشیهای همه امت مستضعف؟ کجاست یار دیرینه بسیج؟ کجاست پدر فرزندان شهدا؟

اماما، رفتی به سلامت، اما لحظه ای درنگ، یک نگاهی به عقب بیانداز ببین بر ما چه می گذرد مگر می شود؟ جسم و تن بی قلب زنده بماند؟ ظاهرا شد! این تن بی غیرت دوام آورد این رنج روزگار را ! چه دوامی و چه سخت! آخ می نگرم بر این مصیبت جانفرسا که اگر نبود مولایمان این تنهاترین سردارعالم چه بر من می گذشت.

اماما بعد تو همه عشقمان و سرسپردگیمان، گوشمان، چشممان، روحمان به این یادگار غریبت معطوف است حال همه هستی امان شده سید علی خامنه ای این غریب تنها ،غمخوار مظلومان همه عالم ، تنهاترین سردارعالم

حتی در این واقعه نتوانستی در این ایام سوگواری شهید امام شوی؟چرا؟

روز درگذشت امام روز تشیع جنازه امام ، چه گرمای جانفرسایی، من بودم و جراحت زمان جنگ برتن با یک عصای مچی ، حاج منصور بود و برادر بزرگش، سیف الله و پسر عموش و ماشین پیکان زرد قناری ، مسعود که ازطیب تا محل تشیع جنازه چند بار پنچر شده بود و بر سختی ها می افزود ظاهرا پیاده می رفتیم زودتر می رسیدیم