چرا احساس تكليف مسئولان دائرمدار حفظ حرمت مردم نيست؟

به همه طبقات يخچال سرك كشيدم. كره نبود. از فروشنده سوال كردم كه كره از كجا بردارم، گفت كره نداريم.
رفتم فروشگاه بعدي. آقا كره داريد؟ گفت نداريم.
رفتم فروشگاه بعدي. آقا كره داريد؟ خانمي كه براي خريد آمده بود، پيش دستي كرد و گفت كه اتفاقا الان بحث درباره كره بود. متعجب گفتم بابا كمتر مي خوريم خوب، كره هاي صنعتي كه اونقدرها هم چربي ندارند.
فروشنده و خانم خريدار با هم لبخندي زدند و گفتند كه نه، كره ناياب شده، اصلا نيست تو فروشگاه ها.
گفتم يعني چي؟ كره ناياب شده؟ بعد از روغن نباتي و شكر در روزهاي گذشته حالا نوبت كره شده؟!
بله. اين داستان مكرر و ملال آور اين روزهاي همه ما شده است. يك روز روغن نباتي، يك روز پودر رختشويي، روزي ديگر شكر، ايامي ديگر قند، زماني مرغ، لختي گوشت و اينك كره.

به گزارش بولتن نیوز، ديگر همه با دليل اجراي چنين نمايش هايي آشنا هستند، همه مي دانند كه وقتي كالايي مورد بحث قيمتي قرار مي گيرد، كمياب يا ناياب مي شود، مسئولان دولتي با چپ و راست مصاحبه مي كنند كه نبايد افزايش قيمتي درباره آن صورت بگيرد، همه اينها يعني چه؟
اما همه مسئولان تكليف محور و بي تكليف را به خدايي كه نه خيلي دور، بل همين نزديكي هاست، سوگند مي دهيم، حرمت خلقي را كه در همين ايام نزديك به آنها بيش از هر زمان ديگري نياز داريد، نگاه داريد. تا چه هنگام مردم بايد هر روز دلهره تامين مايحتاج روزمره و عمومي خود را داشته باشند؟ خوب قرار است گران كنيد، بكنيد، اين ديگر چه بازي مسخره اي است كه هر روز يك يا چند كالا و نياز روزانه مردم با آنها قايم باشك بازي مي كنند؟
واقعا در حال حاضر توليد و واردات و توزيع كالايي مثل كره خوراكي، آيا در اختيار بيش از چند شركت مشهور و شناخته شده است؟ برخوردي شايسته با اين شركت ها در برابر اجراي چنين اقداماتي كه شانيت، منزلت و حرمت مردم را حفظ كند، آيا بايد همواره جز آرزوهاي محال مردم باشد؟ چرا بايد آرامش مردم اينقدر ساده به مخاطره بيافتد؟ چرا بايد اينقدر ارزان و راحت براي مردم نارضايتي ايجاد شود؟
شايد بگوييد كه خوب كره نمي خوريم، اما مسئله اين نيست، سوال اين است، اينكه مردم هر روز در مراجعه به فروشگاه ها و خواربارفروشي ها از يافتن يكي از اقلام مورد نياز روزانه خود دربمانند، چه احساسي در آنها ايجاد خواهد كرد؟ آن هم فقط براي اينكه مديران شركت هاي توليد و تامين كننده اين كالاها مي خواهند، همه ناتوانايي ها و ناكارآمدي هاي خود در ارتقاي بازدهي بنگاه تحت مديريت خود را از جيب مردم جبران كنند.
اميدواريم مسئولان بي تكليف درباره اين دغدغه ها هم احساس تكليف كنند، بالاخره.